در ترکیب یونی، اتم‌ها با از دست دادن یاگرفتن الکترون، مدار بیرونی خود را پر می‌کنند. اما در پیوند اشتراکی (کووالانسی) اتم‌ها می‌توانند با به اشتراک گذاشتن الکترون‌ها مدار خویش را پر کنند و به هشتایی پایدار گاز نجیب قبل از خودشان برسند. پیوند کووالانسی در اثر نیروی جاذبهٔ الکتریکی به وجود می‌آید. مثلا: هنگامی که دو اتم هیدروژن به هم نزدیک می‌شوند، جاذبهٔ الکتریکی بین آنها ایجاد می‌شود و دو اتم با به اشتراک گذاشتن یک الکترون کنار هم می‌مانند. فاصلهٔ بین اتم‌های متصل به هم را طول پیوند می‌گویند. هر چه طول پیوند کمتر باشد، انرژی آن بیشتر است. انرژی پیوند، انرژی لازم برای غلبه بر نیروی جاذبهٔ بین اتم‌هاست و واحد آن کیلوژول برمول (kJ/mol) است. نقطهٔ ذوب و جوش ترکیب‌هایی که پیوند کووالانسی دارند خیلی پایین‌تر از ترکیبات یونی است. اکثر این ترکیب‌ها (کووالانسی) نارسانای برق هستند. پیوند کووالانسی اغلب بین دو اتم نافلز است. مثلا: دو اتم کربن با چهار اتم هیدروژن یک پیوند کووالانسی را به وجود می‌آورند که به اتیلن معروف است. به مولکول‌هایی که با پیوند کووالانسی به وجود می‌آیند ترکیب مولکولی یا جامد مولکولی می‌گویند.

:: بازدید از این مطلب : 24

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0